Categorie: Kinderen

‘Er loopt een man over straat,’ zeg ik met dreigende stem, ‘Hij heeft een grote hakbijl over zijn schouder. Gaat hij iemand zijn kop eraf hakken? Een deur kapot slaan van een winkel om dingen te stelen?’

Mijn zoontje van vijf ligt in bed. Hij kijkt me verwachtingsvol aan.

‘Nee!’ zeg ik vrolijk. ‘Hij gaat een boom omkappen die op zijn schuurtje dreigt te vallen.’

‘Er loopt een man over straat met een hamer…’ zeg ik dan. ‘Gaat hij iemand op zijn hoofd meppen? Een autoruit breken omdat hij een slecht humeur heeft?’

Mijn kleine kerel is zeer benieuwd.

‘Nee!’ zeg ik. ‘Hij gaat een paar spijkers in de muur slaan bij zijn oma, zodat ze schilderijtjes kan ophangen.’

Hij lacht.

‘Nu jij,’ zeg ik.

‘Uhm…’ Hij denkt even na. ‘Er loopt een man over straat met een groot mes! Gaat hij iemand in zijn hoofd steken? Gaat hij iemand… (hij pauzeert even voor het effect) zijn arm er af hakken?’

Ik wil hem nu al beetpakken en knuffelen.

‘Nee!’ Hij zegt het triomfantelijk. ‘Hij gaat een komkommer snijden!’

Ik ben apetrots. Mijn kleine verhalenverteller krijgt een hele lange knuffel en drie dikke zoenen en dan kruipt hij onder zijn dekbed. En hij heeft wel een enge droom die nacht waardoor hij bij ons in bed kruipt, maar die gaat over de Goliath spin, de grootste spin ter wereld, waar ik hem eerder die dag een foto van had laten zien.

#Roalddahlparenting

Ik ga op mijn hurken zitten om de schoenen en sokken van mijn zoontje uit te trekken. Hij kan het zelf wel, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij erg moe is vanavond en dan help ik hem graag. Hij staart dromerig naar de muur, dan kijkt hij om zich heen. Als hij naar mij kijkt, klaart zijn gezicht op.

‘Wacht eens papa,’ zegt hij. Ik leg zijn tweede schoen ook naast me neer. Hij springt van het bed en gaat op zijn hurken naast me zitten.

‘Kijk!’ zegt hij triomfantelijk, ‘Ik kan óók zo zitten!’

Ik glimlach.

‘Weet je hoe dit heet?’ zeg ik. Hij kijkt me vragend aan.

‘Hurken,’ zeg ik. ‘Hurken.’

Hij moet er gelijk om lachen.

‘Hurken? Haha! Húrken.’

Als hij weer op het bed zit, heeft hij een glimlach op zijn gezicht. Ik ga verder met zijn sokken en realiseer me dat als hij tachtig is, hij het woord ‘hurken’ nog steeds kent, en dat hij het van mij geleerd heeft, op deze plek, in dit huis, vandaag. En dat vind ik een mooie gedachte.

‘Weet je dat hij zich verstopt had, in zijn slaapkamer?’

We hebben ons zoontje net opgehaald van de basisschool en fietsen terug naar huis. Ik kijk mijn vriendin aan.

‘Toen de politie hem kwam halen,’ vertelt ze verder.  ‘En hij riep dat hij er zo’n spijt van had.’

We hebben het over de man die eind vorig jaar boos het schoolplein van ons zoontje op was gestapt om te klagen over het geluid van de spelende kinderen, waarbij hij een juf die hem probeerde te kalmeren een klap in haar gezicht had gegeven. Mijn zoontje was er gelukkig niet bij, vijftig andere kleutertjes helaas wel.

‘Wat is er?’ vraagt mijn zoontje.

‘Papa en mama zijn even aan het praten,’ zegt mijn vriendin maar tegelijk zeg ik:

‘Er was een meneer stout geweest.’

‘Oh. Wat had hij dan gedaan?’

Mijn vriendin kijkt me aan met een blik die zegt: leg dat dan ook maar uit.

‘Ehm,’ zeg ik, ‘hij had iemand geknepen. Stout hè! En toen ging de politie hem zoeken, maar hij had zich verstopt.’

‘Heel stout zeg! De politie moet hem doodschieten,’ zegt mijn zoontje dan, de toekomstige PVV-stemmer.

‘We gaan zo naar de dierenarts, want Henkie is weer een beetje ziek,’ legt mijn vriendin uit aan ons zoontje.

‘Oh, okay!’ zegt hij en kijkt naar onze kat. ‘Arme Henkie!’

Mijn vriendin kijkt mij aan.

‘Lief, kan jij de reismand uit de schuur halen? Oh ja, trouwens, vrijdag bel ik de timmerman.’

‘Wat?’ zegt mijn zoontje verbaasd, ‘wordt Henkie getimmerd?’

Overal om me heen zijn kinderen aan het klimmen in het grote klimbouwwerk bij het indoor speelparadijs. Andere kinderen racen rond in kleine trapautootjes. Mijn dochtertje van 14 maanden staat naast het miniglijbaantje waar ze net twintig keer op geklommen is. Elke keer als ze bovenaan kwam, keek ze ons triomfantelijk aan en kraaide van plezier. Nu staat er een iets ouder jongetje op het trappetje. En mijn kleine dame huilt. Ik sta op een touwbrug, drie meter boven de grond, een stuk verderop. Waarom huilt ze? Gaat mijn vriendin al kijken wat er aan de hand is? Moet ik naar beneden klimmen om mijn kleine meisje te helpen?

‘Papa! Waar is de glijbaan?’

Mijn zoontje zwaait naar me. Hij staat een paar meter verder, twijfelt tussen een gang links waar hij omhoog moet klimmen en rechts waar hij door een buis moet. Een paar minuten geleden ben ik met hem mee geklommen omdat hij het een beetje spannend vond om zelf alles uit te zoeken. Ik wijs naar de gang links, kijk dan weer naar mijn huilende dochtertje.

Oh mooi, daar komt mijn vriendin al. Ik zie haar praten tegen onze kleine en tegen het jongetje, versta niet wat ze zegt. Onze kleine meid huilt harder nu. Wat doet dat ventje tegen haar dat ze zo moet huilen? Waarom doet mijn vriendin er niets aan? Ons lieve meisje begint nu te krijsen van verdriet. Waarom komt de moeder van het jongetje niet ingrijpen? Wat doet dat ventje verdomme? En waarom haalt mijn vriendin dat rotkereltje niet bij onze dochter weg? Ik kijk om. Volgens mij kan ik mijn zoontje al alleen verder laten klimmen.

Mijn lieve meisje huilt hysterisch. Mijn vriendin tilt haar op en loopt met haar naar ons tafeltje. Wat? Opgeven? Duw dat kutventje dan weg, als hij vervelend is! En waar is zijn moeder? Waarom laat zij hem zich zo misdragen dat onze dochter nu een glijbaantrauma oploopt?

Ik klim naar beneden, vastbesloten om het ventje eens goed te vertellen hoe hij zich zou moeten gedragen naar mijn dochtertje. Misschien moet ik ook zijn moeder even aanspreken over haar gebrekkige pedagogische kwaliteiten. En waarom is mijn vriendin niet de confrontatie aangegaan, heeft ze gewoon onze dochter weggehaald bij de glijbaan waar ze net zó veel plezier had?

Ik loop naar het tafeltje. Mijn vriendin staat daar, met onze nasnikkende kleine prinses in haar armen. Mijn vriendin kijkt me aan, met grote ogen.

‘Wist jij dat onze dochter een klein krengetje kan zijn?’

‘Wat?’

‘Ze probeerde dat arme jongetje van de glijbaan af te trekken! En toen hij er niet vanaf wilde, kneep ze hem.’

‘Wat?’

‘Dus ik zei tegen haar: hou eens op met zo lelijk doen, en toen begon ze keihard te krijsen.’

Ik kijk naar mijn vriendin en dan naar mijn dochtertje.

‘Gek hè,’ zegt mijn vriendin, ‘ze is ons lieve schattige meisje. En dan kom je er ineens achter dat ze ook een little bitch kan zijn.’

Ik grijns.

‘Van wie zou ze het hebben?’

‘Nou!’ zegt mijn vriendin verontwaardigd. ‘Kreng.’

Ik sta met mijn zoontje voor het splinternieuwe museum bij Lascaux. We hebben een lange wandeling gemaakt door minitieus nagemaakte grotten met op de muren en het plafond de legendarische paarden en koeien en andere wilde dieren die op je af lijken te galopperen. We hebben spannende verhalen gehoord over de ontdekkingen en alle geheimen die er nog zijn over de grot. Er waren grote digiborden waarop hij zijn eigen prehistorische kunst maakte, hij zette voor de eerste keer van zijn leven een 3D bril op en vloog door de grotten en er was nog veel meer gaafs en moois.

‘Wat vond je nou het allerleukste hier?’ vraag ik aan mijn zoontje van vier.

De kleine man hoeft er nauwelijks over na te denken.

‘De meneren met de boemers natuurlijk!’ roept hij enthousiast.

(Er stonden militairen met machinegeweren bij de ingang van Lascaux toen we uit het museum kwamen. In de ochtend waren ze er nog niet. We schrokken ervan en keken online of er ergens iets ergs was gebeurd waardoor er een hoger alarmniveau was, maar dat was er niet.)