We zijn in het zwembad met de kinderen. Ik til de jongste op en gooi hem omhoog, laat hem bij het opvangen in het water plonzen. En nóg een keer en nog een keer. Hij kijkt blij.
‘Nog een keer in de lucht gooien?’ vraag ik aan hem.
Hij denkt er even over na.
‘Nou vooruit. Nog één keertje dan,’ zegt hij.
‘Dus als ik het goed begrijp,’ zegt hij, ‘mag mijn opa mij geen knuffel geven, maar hij mag wel een hoer neuken?’
‘Ja,’ zeg ik.
‘Wat een rare corona-regels,’ zegt hij en ik knik.
‘Oh wat ben je toch een tuttebel,’ zegt mijn vriendin tegen ons dochtertje van 2.
‘Ik ben geen kuttebel!’ roept ze. ‘Ik ben ech geen kuttebel! Ech nie!’
Dat beamen we.
‘Zo!’ zegt mijn zoontje. ‘Die heeft lekkere tieten!’
Hij staat in het sprookjesbos van de Efteling voor het beeld van de kleine zeemeermin.
Mijn vriendin kijkt me aan.
‘Typisch zijn vader.’
Ik denk aan het aantal keer dat ik ‘lekkere tieten’ heb gezegd, terwijl ik keek naar een vrouw. Nul keer, alles bij elkaar opgeteld. En ineens vraag ik me af wie dan wèl de vader is, van die kleine man.
‘Ik ga vamiddag naaj de yogapedist,’ zegt het vierjarige meisje. Ze kijkt blij.
‘Naar de logopedist? Dat lijkt me een goed idee,’ zeg ik.
Haar moeder lacht, gelukkig.
De fietser valt half van zijn fiets als hij uit moet wijken voor de taxichauffeur die onverwacht afslaat. Boos stapt hij af.
‘Kan je niet uitkijken!’ roept hij naar de chauffeur.
‘Je fietst gewoon te hard!’ roept de chauffeur terug.
Oogpotlood, mascara, felle ogen, een vrolijk gekleurde niqaab.
‘Hou toch eens op met pieperen!’ zegt ze tegen haar man (grote baard, djellaba).
Even later slaat hij zijn arm om haar schouder en geeft haar een knuffel.
‘Geslaagd voor föhnen! Met een 8!’ zegt het meisje in de tram. Haar vriendinnen van de kappersopleiding knikken goedkeurend.
‘Weet je wat ik doe? Weet je wat ik ga doen? Ik verkracht je moeder!’ schreeuwt de lange man tegen de kleine man. De lange man wordt in bedwang gehouden door een portier van het hotel waar ze voor staan. De kleine man lacht spottend.
Twee grote, kale mannen met bomberjacks en legerkistjes en tatoeages tot in hun nek voeren een heftige discussie waarbij ze driftig met hun handen zwaaien.
Dichterbij:
Twee dove mannen zijn geanimeerd met elkaar aan het praten.
De conducteur in de lege eerste klas coupé haalt vliegensvlug zijn voeten van de bank als ik met mijn zoontje binnen kom.
‘Maar we moeten natuurlijk ook nog iets kopen,’ zegt het pubermeisje. Haar vriendin knikt, terwijl ze geroutineerd een rol mentos in haar mouw laat glijden.
‘Nog bedankt voor het biertje!’ zeg ik tegen mijn zus als we afscheid nemen op het station.
‘Wat?’ zegt ze, ‘jij had toch alles betaald?’
We zijn geen van beiden daarna ooit nog naar dat café gegaan.
De jongen met de woeste blonde baard en de lange wilde haren staat voor de spiegel in de toiletruimte als ik binnen kom. Uiterst zorgvuldig herschikt hij een van zijn woeste lokken. Dan merkt hij me op. Eén tel kijkt hij me aan en dan snelt hij de ruimte uit.
Met zijn arm strak naar rechtsboven schreeuwt hij: ‘Sieg Heil!’
Hij doet een flinke stap en dan weer, arm strak naar rechtsboven en uit volle borst: ‘Sieg Heil!’
Dan zakken de schouders van de tandeloze zwerver en schuifelt hij onverstaanbaar mummelend verder.
‘Een graafmachine! ‘ zeg ik enthousiast.
Ik wil hem aanwijzen, maar realiseer me dan dat mijn zoontje helemaal niet in de auto zit.
Mijn vriendin wel, en zij lacht.