Maand: februari 2016

Geplaatst op door — Geef een reactie

Bereik: Kut

Twee pubermeisjes kijken naar een rek vol seksspeelgoed voor vrouwen bij de drogist. Ze giechelen terwijl ze een voor een de speeltjes en vibrators van de haakjes afhalen om goed te bestuderen.

Ik sta bij het snoepgoed, twijfel of ik weer zo’n grote zak pepermunt ga kopen. De vorige zak heb ik pas net leeg.

‘Deze lijkt wel een telefoon!’ roept het ene meisje uit.

Ik draai me naar ze om en zie dat het geribbelde apparaatje inderdaad iets van een telefoon weg heeft.

‘Je kan er wel mee bellen, maar het bereik is kut,’ flap ik er dan uit.

Verrast draaien ze zich om.

‘Hoi meester,’ zegt het ene meisje. Ze wordt rood. Het meisje met de vibrator in haar hand kijkt mijn leerlinge aan.

‘Bijles wiskunde,’ legt ze uit.

Ik graai achter me een zak pepermunt uit het schap, laat het zien.

‘Pepermunt,‘ zeg ik, en dan: ‘Doei!’

Ik loop snel richting de kassa.

‘Tot morgenmiddag meester!’ roept ze me nog na.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Zitschuld

De Turkse jongen staat op om de Marokkaanse vrouw te helpen haar kinderwagen uit de tram te tillen. Snel gaat de Nederlandse man op zijn plek zitten, in de verder overvolle tram. De teleurgestelde blik van de jongen ontwijkt hij.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Geilovig

‘Dat is vast een heel erg gelovig meisje,’ zeg ik tegen Karima, mijn collega.

Ze lacht schamper als ze ziet wie ik bedoel: een meisje met een hoofddoek die alleen haar ogen, neus en mond laat zien en die overgaat in een alles bedekkende jurk, tot aan haar polsen en enkels.

‘Een vriendin van me kleedt zich precies zo,’ zegt Karima, ‘en ze is getrouwd, heeft een vaste minnaar en nog een paar scharrels puur voor de seks. Die kleding is alleen maar voor haar vader.’

‘Zodat hij denkt dat ze vroom is…’

‘Precies, ‘ zegt ze.
Sinds die dag denk ik bij elk Marokkaans meisje dat zich kleedt in een alles bedekkende jurk: misschien ben jij wel die geile sloerie.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Klinkerkleptomane

De jonge dame fietst aan de andere kant van de opgebroken weg over de stoep, iets voor mij. Zij stopt als ze de weg weer op kan, ik slalom net langs wat oude meubels die tevergeefs op de vuilniswagen staan te wachten.

Zij bukt en kijkt naar iets. Dan strekt ze haar arm uit en tilt een straatsteen op, een zware bakstenen klinker. Ze bekijkt hem aandachtig van alle kanten tot ze haar voeten weer op de trappers zet en door fietst. Eén hand houdt de klinker vast, rustend op het midden van haar stuur.

Ik fiets iets sneller om naast haar te komen.

‘Dat is vast een heel erg bijzondere steen,’ zeg ik tegen haar.

Ze kijkt naar de steen alsof ze hem nooit eerder gezien heeft, aarzelt.

‘Eh, nee,’ zegt ze, en ze laat even, tijdens het fietsen, de steen aan me zien. Ik kijk goed maar kan er niets bijzonder aan ontdekken.

Dan laat ze de steen weer op het midden van haar stuur rusten en versnelt.

Ik laat haar gaan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Breed

Volmaakt tevreden hang ik mijn lichtbruine ribbeljasje in mijn overvolle kledingkast. Ik pas hem niet meer zo goed, hij zit behoorlijk strak bij mijn schouders en onder mijn armen. Ik kijk in de spiegel naar mijn gespierde bovenlichaam. Zes maanden lang elke week fitness heeft zijn vruchten afgeworpen!

Trots vertel ik het aan mijn fitnessvrienden als ik ze weer zie.

‘Schat, heb jij mijn corduroy jasje gezien?’ vraagt mijn lief een paar dagen later. Ik weet niet waar ze het over heeft.

‘Dat bruine jasje.’ Ik denk diep na.

‘Geribbelde stof. Je hebt er zelf ook eentje, bijna precies hetzelfde.’

Shit.

‘Uhm. Eh. Die hangt in mijn kast, geloof ik.’

Even later komt ze terug uit de slaapkamer met beide lichtbruine corduroy jasjes.

‘Mijn moeder ze vast allebei in jouw kast gehangen,’ zegt ze. ‘Ze lijken ook wel heel erg op elkaar hè.’

‘Ja!’, zeg ik, ‘inderdaad! Ze lijken héél erg op elkaar.’

Ik pak mijn eigen corduroy-jasje van haar over en trek hem aan. Zit helemaal nergens strak.

Dan biecht ik op.