‘Wil je met me spelen, met de Lego?’ vraagt mijn zoontje. Het is zondagochtend, half negen. Ik zit al een uur achter de computer te werken, hij is net bij me komen staan. Hij moest van mij na twee afleveringen van de Drakenserie de televisie uit doen en gaan spelen met speelgoed.
Ik kijk naar mijn scherm, weet hoeveel ik nog moet doen, hoeveel er altijd te doen is met dit bedrijf. Ik voel me zo’n vader in een tv-film die er uiteindelijk achter komt dat kinderen en familie véél belangrijker zijn dan werk en succes.
‘Ik moet nog even werken,’ zeg ik toch. Hij zucht zoals al die jongetjes op tv zuchten als hun vaders dat zeggen.
‘Maar waarom dan?’
‘Omdat ik, omdat ik dan geld verdien en leuke legocadeautjes kan kopen voor je verjaardag!’
‘Topidee pap,’ zegt hij en hij steekt zijn duim op. Ik ben trots en voel me tegelijkertijd nog veel schuldiger. Ga ik hem ook nog omkopen? Weer een stap op het pad van de slechte, afwezige vaders.
Een weekend later. We lopen samen de trap af naar beneden.
‘Mag ik tv kijken?’
‘Ja, want het is weekend! Je hoeft niet naar school.’
‘Is Malin ook vrij?’
‘Malin hoeft ook niet te werken.’
‘Joepie! En Bor?’
‘Die hoeft ook niet te werken.’
‘Gelukkig,’ zegt hij. Hij springt van de laatste twee treetjes af.
‘En mama?’
‘Die hoeft ook niet te werken,’ zeg ik.
‘Gelukkig,’ zegt hij weer. ‘En jij?’ vraagt hij dan.
‘Ik hoef ook niet te werken!’ zeg ik vrolijk.
‘Oh jammer,’ zegt hij en zijn schoudertjes zakken.
‘Hoezo?’ vraag ik.
‘Als je niet werkt, kan je geen Legocadeautjes voor me kopen!’ zegt hij.
Ik doe het godverdomme ook nooit goed.
