Mijn twee oudste kinderen kijken een youtubefilmpje van Sinterklaas (in april).
‘Sinterklaas is zó leuk!’ zegt mijn dochter van bijna 4 jaar. ‘Zo jammer dat hij niet echt is…’
Haar grote broer, van bijna 7 jaar, kijkt haar aan.
‘Maar Malin!’ zegt hij. ‘Sinterklaas bestaat wél echt!’
‘Echt waar?’ Haar ogen worden groot.
‘Ja!’
Ze springt op en juicht.
‘Wauw! Hij bestaat echt!’
En ze kijken samen verder.
De juf met ruim veertig jaar ervaring op basisscholen in Amsterdam West kijkt me aan over haar bril.
‘Hoe spel ik dat?’
Ik leg haar uit hoe je de naam van het meisje moet schrijven. Ze schudt haar hoofd. Vijfentwintig kinderen in de klas, twintig nationaliteiten.
‘Waarom heet er niemand meer gewoon Achmed,’ verzucht ze, en dan lacht ze.
Vandaag is dan eindelijk mijn tweede verhalenbundel binnengekomen. Wil je er eentje via de post ontvangen?
In het smalle gangetje voor de kleutergroep, waar kinderen hun mutsen, sjaals en jassen aan de kapstok hangen en ze zich omkleden voor de gym, proberen ouders hier zo goed mogelijk mee te helpen. Een van de moeders staat op als haar kind omgekleed is en draait tegelijkertijd om en slaat daarbij met haar hand vol in het kruis van een passerende vader. Hij schrikt maar loopt meteen door.
‘Ha!’ roept ze hem na, ‘nu kan jij ook #metoo zeggen!’
‘Willem had een gat in zijn kop, toen hij op vakantie was in Amerika, ‘ zegt mijn zoontje. ‘Allemaal bloed…’ Hij gebaart hoe het bloed over het hoofd van zijn klasgenootje moet hebben gestroomd.
‘Ik heb ook twee keer een gat in mijn hoofd gehad,’ zeg ik. Hij kijkt me aan.
‘Oh dáárom ben je zo bruin!’ zegt hij dan.
…..
Wat?