Geplaatst op Geef een reactie

Smeerlap

Mijn collega Annie en ik lopen naar de lift in ons kantoorgebouw. Ik knik naar de schriele, bleke beveiliger die al jaren achter de balie zit en van wie ik nog nooit echt hoogte heb kunnen krijgen. Hij knikt terug, kijkt even naar Annie, glimlacht een beetje. Zij grijnst breed.

‘Dag Benny!’ zegt ze luid.

‘Da- ag,’ zegt Benny zenuwachtig. Ik vraag me af waarom iemand zó verlegen en onzeker als Benny ooit is aangenomen bij een beveiligingsbedrijf. Hij zou toch nooit een dief kunnen tegenhouden, of zelfs maar streng toe kunnen spreken?

 

Als ik op het knopje van de lift wil drukken, buigt Annie zich naar me toe en fluistert in mijn oor.

‘Ik heb een porno gezien van Benny.’

Van schrik druk ik naast het liftknopje. Ik kijk om, naar Benny, naar zijn bril met dikke jampotglazen en het beveiligerstenue dat veel te ruim om zijn lichaam hangt.

‘Hoe, wat…?’

Ze grijnst breed, drukt op het liftknopje. Ze fluistert verder.

‘Ik vroeg hem laatst of hij een vriendinnetje had, weetje, voordegein, hij zei ‘nee’, ik zei: ook geen seks zeker dan, haha, jeweethoeikben (ik weet hoe ze is) en toen zei hij dat hij een pornoacteur is. Ik geloofde het niet, liet hij zo zijn porno zien.’

‘Waar?’ zeg ik. ‘Op zijn eigen computer?’

We stappen de lift in, ze knikt en wacht even tot de deuren sluiten.

 

‘Ik dacht natuurlijk: als zo’n kleine krielkip aan porno doet, moet hij vast een enorme dikke tampeloeris hebben. Maar nee hoor, zijn piemel is even klein en dun als hij zelf. Jammerrr!’

Ik lach, voel me daar gelijk schuldig over.

‘Hij was met zijn bleke lijf heel druk bezig met een dik wijf, beetje ouder dan hij. Ook heel bleek, van dat lillende vlees dat je ook wel eens in de sauna ziet en waardoor je denkt: goh ik zie er nog prima uit, weetjewel?’

‘Gadver,’ zeg ik. We stappen de lift in.

‘Ja hè! Zo vies! Ik heb het thuis aan Ruud laten zien, die vond het ook hele goedkope amateurporno. Wel een beetje zielig trouwens: ik denk dat hij het aan mij liet zien omdat hij me lekker vindt. Hij zei in ieder geval dat hij van volle vrouwen houdt.’

Ik kijk naar Annie. Ze is inderdaad behoorlijk vol.

‘Maar niet tegen hem zeggen dat je het weet hoor! Hij heeft me gevraagd of ik het alsjeblieft niet door wilde vertellen. Haha! Ik en geheimen bewaren.’

 

We stappen even later de lift uit. Annie vertelt het verhaal in geuren en kleuren aan al onze collega’s. Iedereen zegt ‘ieuw!’ en ‘getver!’ Ze gaan, zonder mij, het kantoor in van Annie om naar het amateur-pornofilmpje te kijken. Ik denk aan Bennie. Ik weet nu al dat ik vanaf nu elke keer als hij me groet, een beetje verlegen onhandig zoals altijd, aan zijn pornofilm denk, ook zonder de film gezien te hebben.

‘Je verwacht het niet, hè, dat iemand die je kent zo’n smeerlap kan zijn,’ zegt een andere collega later. En ze heeft gelijk.

Geplaatst op Geef een reactie

Geld!

‘Echt waar?’ Ik kan het niet geloven. ‘Zeventien gulden per uur?’

‘Zeventien hele guldens per uur! Lekker toch?’ zegt het meisje van het uitzendbureau door de telefoon.

Ik ben net zestien geworden. Met mijn krantenwijk verdien ik tien gulden per ochtend, en daar moet ik om half zes voor opstaan. Dit is een fantastisch salaris, zeker als ik de hele dag kan werken.

‘Je hoeft alleen maar flyers en proefpotjes met chocopasta uit te delen in het winkelcentrum! Geweldig hè!’ Ze klinkt heel erg blij. Ik denk even na.

‘Wat moet ik nog meer weten?’ vraag ik dan.

‘Eehhhh….’ zegt ze, ‘je moet werkkleding aan. Een soort uniform.’

‘Uniform?’

Ze zucht.

‘Je krijgt een berenpak aan.’

Ik ben even stil.

‘Maar niemand ziet dat jij er in zit! Er zit ook een kop op!’

Ik denk aan het winkelcentrum, waar mijn klasgenoten en honderden andere pubers elke dag rondhangen. Daar zit er vast wel eentje bij die het een uitdaging vindt om die kop van mijn romp te rukken.

‘Ehm,’ zeg ik.

‘Zeventien gulden per uur!’ zegt ze. Ze klinkt een beetje schril, ‘Waar krijg je dat nog meer?’

‘Sorry,’ zeg ik.

‘Shit,’ zegt ze. Dan is ze even stil.

‘Dan bel ik wel weer verder. Doei!’

‘Maar als jullie een ander baantje hebben voor de zomer…’

Ze heeft al opgehangen.

Geplaatst op Geef een reactie

Zwaargewicht

De jongen die me inwerkt in de lijmfabriek trekt de stalen kar met de enorme zak behangplakpoeder naar de weegschaal die in de vloer is ingebouwd, en ik duw.

‘Zo istie goed,’ zegt hij. Dan kijken we samen naar wat er op de display staat. ‘1050 kg’ Hij wijst op de kar en ik zie een sticker waar ‘50 kilo’ op staat.

‘De kar is vijftig kilo,’ zegt hij. ‘Dat moeten we van het totale gewicht aftrekken.’

Hij wijst op het formulier dat hij in zijn hand heeft naar het vakje waar ‘netto gewicht’ bij staat.

‘En dan moeten we dat daar invullen.’

Hij geeft het formulier en de pen aan mij, en zoekt dan in de laadjes van het kastje dat naast de weegschaal staat. Al snel heeft hij een rekenmachine gevonden. Hij kijkt op de display van de weegschaal, typt dan zorgvuldig 1-0-5-0 op de rekenmachine in. Dan drukt hij op de min, daarna kijkt hij naar de kar, waarna hij 5-0 intypt. Hij leest wat er staat.

‘Duizend kilo,’ zegt hij tegen mij. ‘Schrijf maar op: één, nul, nul, nul.’

Ik kijk naar het blaadje waar ik al gelijk 1000 op had ingevuld toen ik het in handen kreeg. De jongen kijkt me verwachtingsvol aan. Dan schrijf ik netjes één, nul, nul, nul over de cijfers die er al staan. Hij neemt het blaadje over, kijkt en knikt tevreden.

‘Nu vullen we de doosjes,’ zegt hij. ‘Is niet moeilijk hoor. Je leert het zo.’