Geplaatst op Geef een reactie

Mop

Mijn zoontje van acht heeft de ontbijttafel gedekt, in zijn eentje. Ik sta naast hem.

‘Goed gedaan!’ zeg ik. ‘Alleen ben je één ding vergeten.’

Hij kijkt naar de tafel, denkt na.

‘Ik weet het niet,’ zegt hij.

‘Kijk nog eens goed?’ zeg ik.

Hij kijkt nogmaals, schudt zijn hoofd.

‘Ik zie het echt niet.’

‘Geeft niet,’ zeg ik. ‘Ga maar een boterham met smeerworst smeren.’

Hij kijkt me aan.

‘Maar wat ben ik dan vergeten?’

‘Maakt niet uit,’ zeg ik, ‘ga maar je boterham smeren.’

‘Papa! Wat ben ik nou vergeten?’

‘Ga nou maar gewoon je boterham smeren,’ zeg ik.

‘Maar ik weet niet wat ik vergeten ben!’ zegt hij, gefrustreerd.

‘Smeer. Je. Boterham,’ zeg ik.

‘Okay!’ zegt hij, met zijn handen in de lucht.

 

Hij pakt een boterham en de smeerworst en kijkt zoekend over de tafel. Dan kijkt hij naar mij.

‘Waar liggen de messen?’ vraagt hij.

‘AHA!’ zeg ik.

 

Na één tel nadenken lacht hij, hard.

 

En ik moest de hele tijd denken aan de mop van Moos in het restaurant, die aan de ober vraagt om de soep te proeven.