‘Dikke piemel!’ roept mijn dochter, terwijl ze me ineens op mijn kruis slaat, ‘dikke piemel dikke piemel dikke piemel!’
Ik probeer haar weg te duwen, kijk haar aan.
‘Ik vind het niet leuk als je dat zegt,’ zeg ik. ‘Wil je er alsjeblieft mee ophouden?’
Ze giechelt, springt op en neer van de pret, probeert nogmaals tegen mijn kruis te duwen.
‘Dikke piemel!’ zegt ze.
Ik pak haar beet bij haar schouders, buig me voorover.
‘Echt. Niet. Doen,’ zeg ik, terwijl ik haar heel streng aankijk.
Ze staat stil, kijkt me aan.
‘Dikke piemel?’ zegt ze en ik zucht.
De ouders om me heen op het drukke schoolplein, kijken allemaal een andere kant op en doen alsof ze niks gehoord hebben.