Mijn jongste (3 jaar) en ik liggen samen op bed te wachten. Als ook zijn zus klaar is met tandenpoetsen en pyjama aantrekken krijgen ze een verhaal voorgelezen. Hij kijkt me aan van heel dichtbij, heeft net gezegd dat hij me heel erg lief vindt. Dan gaat hij met zijn kleine handje naar mijn gezicht.
Hjj aait mijn neus. ‘Wat is dat?’ vraagt hij en ik antwoord : ‘Dat is mijn neus’
Dan aait hij mijn wang en vraagt: ‘Wat is dat?’ en ik antwoord: ‘Dat is mijn wang.’
Hjj komt bij mijn kin en aait over de baardharen.
‘Wat is dat?’ vraagt hij en ik antwoord:
‘Dat is mijn baard.’
Hard lachend trekt hij zijn hand terug.
‘Dat is geen baard! Sinterklaas heeft een baard!’ Hij gaat rechtop zitten, blijft hard lachen.
Ik ben nauwelijks beledigd maar het spel is wel voorbij.
Later realiseer ik me dat hij mijn kin bedoelde, niet mijn baardharen. Domme papa.