Waarom voel ik me oprecht verdrietig over Nouri? Gisteren las ik het vreselijke nieuws over de getalenteerde en sympathieke voetballer van Ajax. Hersenen kapot, voetbalcarrière verdwenen en misschien zelfs onmogelijk om ooit nog een normaal leven te leiden. Droevig, tragisch, hartverscheurend nieuws voor zijn familie en vrienden. Maar ik ben een man op afstand, die hem nooit persoonlijk sprak. Waarom voel ik me dan echt verdrietig? Dat voelde ik niet toen Friso en Schumacher hersenletsel opliepen. Ook dat was diep tragisch voor hun familieleden en vrienden. Waarom is dit anders?
Ik zag hem pas een jaar of twee geleden voor het eerst spelen, tijdens samenvattingen van de Jupiler League. De commentator vertelde dat Nouri zeer getalenteerd was, en ik zag dat hij gelijk had. Later hoorde ik ook nog dat hij een bijzonder prettig karakter had en dat de supporters gek op hem waren. Was deze Nouri een nieuwe Sneijder of van der Vaart? Ik moest denken aan het vallende hakdoelpunt van van der Vaart tegen Feyenoord. De doelpunten van Sneijder tijdens WK’s (zelfs met zijn hoofd!). Briljante momenten die me nog steeds kippenvel bezorgen, als ik er alleen al aan denk. Toen begreep ik het.
Nouri was een voorzichtige belofte van prachtige momenten, die ik en miljoenen andere mensen de rest van ons leven mee zouden kunnen dragen. Net als we allemaal met onze eigen kinderen prachtige en bijzondere, vreemde en gekke momenten meemaken, waarvan de herinneringen ons de rest van ons leven laten lachen, huilen of kippenvel bezorgen. Nouri’s voeten beloofden ons dat ook, ze fluisterden over de enorme trots die wij ooit met zijn allen zouden kunnen voelen, als hij een briljante voorzet zou geven tijdens een Europese bekerwedstrijd of er een slim doelpuntje in zou prikken tijdens een WK. Zo werd hij een zoon van ons allemaal, eentje waar we met verwondering en bewondering naar keken, en waar we een beetje van gingen houden. En daarom voel ik me zo, en ik ben volgens mij niet de enige.
