Tientallen kinderen rennen langs de tafel. De school gaat uit, sommige kinderen verzamelen zich bij hun opvangjuf, anderen gaan naar hun ouders en een enkeling staat bij mijn tafel te wachten tot ik ze meeneem naar de les.
Een van de opvangjongetjes, een ventje van zes jaar, komt nu al voor de derde keer bij me staan om me aan te kijken.
‘Geef me de vijf!’ zeg ik vrolijk en ik steek mijn hand uit. Ik krijg het zachtste handje dat ik ooit heb gevoeld. Ik kijk. Twee vingers heeft hij maar, die tegenover elkaar aan zijn handpalm zitten als een soort kreeftenklauwtje.
Ik kijk weer naar zijn glimlachende gezicht. Dan laat hij los en rent met de andere opvangkinderen mee totdat hun juf ze naar buiten herdert.
‘Geef me de vijf’. Stomme ik.