Geplaatst op Geef een reactie

Onafgewezen

Ik wil er niet over praten. Ik wil er niet over schrijven. En ik wil absoluut niet dat andere mensen dit te weten komen.

Gisteren liet ik het weer gebeuren. Ik was fijn aan het dansen op muziek die bijna als drum & bass voelde toen een meisje zich omdraaide. Ze was me al opgevallen, een brede glimlach, gracieuze motoriek, leuk gekleed. Ze keek naar me, lachte zelfs, bleef even kijken tot ze mij nerveus terug zag lachen. Toen draaide ze zich weer naar haar vriendinnen, danste verder, maar ik voelde dat ze met haar rug mij in de gaten bleef houden. Koud zweet stond op mijn gezicht en mijn handen, mijn voeten tintelden van de spanning. Praten met haar, dat moest ik.

Dat willen meisjes graag, heb ik vernomen van vriendinnen. Die hebben me meerdere keren met veel geduld proberen uit te leggen dat, anders dan ik denk, meisjes het helemaal niet erg vinden om door mij aangesproken te worden in een dansgelegenheid. Sterker nog, als ze signalen geven zoals aankijken en vrolijk glimlachen, moet ik dat beschouwen als een expliciete uitnodiging.

Het leuke meisje draait zich eventjes om, lacht weer naar me. Ik glimlach, maar van binnen brand ik. Een lange jongen met een gestreept overhemd loopt naar haar toe, praat met haar, maar ze poeiert hem af. Weer kijkt ze naar me.

Ik zeg tegen mijn vriendinnen dat ik niet weet wat ik zeggen moet. Ze stellen me gerust, als zij een jongen leuk vinden, maakt het niet uit wat voor onzin hij op zo’n moment uitkraamt. Later wel natuurlijk, maar dan niet. Misschien wil ze helemaal niet met jongens praten, hou ik ze voor, misschien wil ze gewoon dansen met haar vriendinnen. Verontwaardigd over mijn naïviteit schudden ze hun hoofd. Denk je nou echt dat we ons uren lang, met veel zorg en aandacht, aankleden en optutten om alleen maar een beetje te gaan dansen?

Het is een kwestie van durf, en dat heb ik niet, niet hier, niet in deze situatie. Kijkend naar haar rug vreet het me op dat ik weet dat ik weg ga zonder een telefoonnummer, zonder een gesprek, zonder een afwijzing zelfs.

Als ik de danshal verlaat, zie ik haar staan bij de ingang, met haar vriendinnen en een paar jongens. Ze praten vrolijk. Ik loop weg.

Geplaatst op Geef een reactie

De stilte na het kussen

Een verliefd stel stapt in, gaat tegenover mij zitten. Ze hebben elkaar blijkbaar lang niet gezien, kussen, smakken, kleffen, bevoelen elkaar, kreunen zachtjes van genot. Ik til mijn krant hoger op, maar het helpt niet. Het geluid lijkt zelfs helderder, duidelijker te worden door de afwezigheid van beeld.

Mijn krant is uit, en hem zinloos voor mijn gezicht houden doe ik niet. Ik kijk uit het raam, probeer niet te focussen op het spiegelbeeld van het kleffe stel. Dan merk ik dat ze, juist als ze even niet kussen, als ze een adempauze nemen tussen het zoenen en het vasthouden en het kreunen door, als ze alleen maar stil naast elkaar zitten, niet eens naar elkaar kijken, juist dan stralen ze de grootste hoeveelheid verliefdheid uit.

Geplaatst op Geef een reactie

Boef

Hij wijst naar de sloot naast het kronkelige, nauwelijks verharde plattelandsweggetje.
‘Daar kwamen we met de auto in terecht, ondersteboven.’ Zijn accent is laag, plakkerig, alsof het vast zit aan de vette Friese klei.
‘We waren een beetje aan het scheuren, ‘s nacht, en toen slipte ik daar,’ weer wijst hij, ‘en sloegen we over de kop. Hier kwamen we tot stilstand.’
Dan grijnst hij breed.
‘En weet je wat mijn vriendin toen zei? Toen we ondersteboven in de sloot lagen en steeds dieper wegzakten? Ze wees naar de voorruit en zei; ‘Heej! Een kikker!’
We lachen.
‘Later is ze nog terug gezwommen naar de auto om de boodschappen uit de kofferbak te halen,’ zegt hij, en hij kijkt trots.
We zien haar pas een paar uur later voor het eerst, als ze terugkomt van een voetbalwedstrijd. Ze is klein en charmant, maar we begrijpen allemaal waarom hij haar ‘Boef’ noemt.

Geplaatst op Geef een reactie

Nadenken wordt overschat

Vandaag gebeurde het weer. Ik dacht na. Hoe ga ik mijn rare plan uitvoeren? Waar haal ik geld vandaan? Wanneer koop ik een camera, op welke couch-surfing site schrijf ik me in? Wanneer ga ik een website laten maken, en hoe moet deze er uitzien?

Krijg ik wel alles geregeld voordat ik op kamp ga in juli, of kan ik het beter daar overheen tillen en het reizen uitstellen tot daarna? Wat voor teksten ga ik schrijven. Is er überhaupt wel iemand geïnteresseerd in wat ik te vertellen heb? Kan ik wel elke dag een tekst schrijven en daarnaast nog aan mijn opleiding werken? Of kan ik maar beter eerst afstuderen voordat ik dit soort vreemde plannen uitvoer?

Het plan om in de zomer overal in Nederland bij onbekende mensen te gaan logeren, en dan elke dag een tekst te schrijven, verdween steeds meer in de verte, ontsnapte aan juni, glibberde juli door en kwam uiteindelijk in augustus terecht, de maand waarin ik weer moet beginnen met lesgeven. Als ik er goed over nadenk, kan ik het waarschijnlijk helemaal niet uitvoeren. Het is gewoon een slecht idee. Het is beter om er niet aan te beginnen, en dan maar hopen dan geen enkele van mijn vrienden, die ik zo enthousiast verteld heb over dit plan, er naar vraagt.

Toen realiseerde ik me dat ik die avond nog bij iemand ging logeren in Delft, en dat ik de dag erna in Rotterdam zou overnachten. Ik ben al begonnen met mijn kleine avontuur, en heb het niet eens door. Op mijn rekening staat geen cent, ik heb geen website, geen camera en geen planning, maar dat boeit allemaal niet meer. Ik ga op pad, en zie wel waar ik terecht kom.

Ik kom vast wel op mooie plekken terecht, ontmoet zeker interessante mensen, maak ongetwijfeld leuke dingen mee, schrijf waarschijnlijk weleens een goede tekst, als ik er maar niet al te veel over nadenk.