Als ik terug kom in het lokaal van groep 5b, zie ik dat twee meisjes huilen: hoofd in hun handen, tranen over de wangen. Ik loop op ze af, ga op mijn hurken naast ze zitten.
‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik aan het ene meisje.
‘Ze heeft…, ze is…, met haar stoel…, op mijn teen…, gaan zitten en dat doet zo’n pijhijn,’ jammert ze.
‘Wat vervelend voor je!’ zeg ik tegen haar, en dan kijk ik naar het andere snikkende meisje. ‘En waarom moet jij huilen?’
‘Ik vind het zo verdrietig…, dat zij zo veel pijn…, heeft,’ zegt het andere meisje.
‘Uhm,’ zeg ik, ‘fijn dat jullie zulke goede vrienden zijn.’
Ik sta direct op en loop weer terug naar het bureau. Ik kan niets voor ze betekenen. Maar ze hebben me ook niet nodig.