Ik kijk naar de vuurstenen pijlpunten, de aardewerkscherven, de zilveren munten en het vele, vele antieke glaswerk. Ik pak het op, voel het gewicht, ruik eraan. Allemaal ècht oud. Heel gaaf. Voor iemand zoals ik, die jaren lang archeoloog wilde worden, is dit één grote schatkist. De eigenaar staat er glimlachend bij. Hij weet hoe mooi ik het vind. Dan wijs ik naar de grote kartonnen doos die op de tafel staat. Er zitten vreemde postzegels op, met Arabische letters.
‘Wat zit daar in?’ vraag ik.
‘Oh,’ zegt hij, ‘wat Romeins glaswerk uit Dubai. Ik moet het nog even nakijken voordat ik het doorverkoop aan de antiquair waar ik altijd zaken mee doe.’
In mijn hoofd komt de kaart van het Midden-Oosten op, en ik leg er in gedachten de kaart van het Romeinse Rijk overheen. Er is geen match.
‘Maar, maar, de Romeinen zijn toch helemaal niet helemaal bij Dubai gekomen?’
Dan voel ik me dom, ze hebben natuurlijk al het glas verkocht aan mensen uit dat gebied. In de Romeinse tijd was al veel lange-afstands handel…maar hij onderbreekt me, met een ondeugende grijns op zijn gezicht.
‘Dat weet jij, dat weet ik, dat weet ook die antiquair. Maar zijn klanten weten dat niet.’
En als we erom lachen, voel ik me een beetje schuldig.