Het regent pijpestelen. Ik heb een zware boodschappentas in mijn ene hand en een lekke paraplu in mijn andere. Mijn zoontje neemt de tijd om rustig om zich heen te kijken ook al spoor ik hem aan om door te lopen. Het is lastig om hem droog te houden met de paraplu zonder zelf zeiknat te worden.
‘Pas op!’ zeg ik dan, ‘kijk uit voor die plas!’
Hij ziet de plas net op tijd en staat stil. Ik zie aan zijn houding dat hij even nadenkt en dan: PLONS. Met beide voeten pletst hij in het water.
Ik zucht, hij lacht en hij spettert nog even vrolijk door zodat ook mijn benen nat worden.
‘Kom mee drol,’ zeg ik en ik loop door. De paraplu hou ik voortaan maar lekker boven mijn eigen hoofd.
“Papa!’ roept hij dan, enigszins in paniek.
‘Ik wil ook onder de paraplu! Ik word nat.’
En ik loop nog terug ook met die stomme paraplu.