Geplaatst op Geef een reactie

#mestupid

Het was al donker toen ik met mijn grote sporttas over mijn schouder over straat liep door het provinciestadje. Er ging wel een bus van het station naar de wijk waar mijn moeder toen woonde, maar die ging maar eens per half uur en deed er een kwartier over door alle omwegen. Veertig minuten lopen was altijd makkelijker en ik heb geen hekel aan wandelen.

Voor me zie ik iemand bij het stoplicht staan. Ze steekt over als het licht groen wordt, en ik versnel mijn pas, wil ook graag gebruik maken van dit groene licht. Anders sta ik lang te wachten bij de rondweg waar het ook op dit tijdstip druk is.

Ik ren een klein stukje als het licht op rood schiet en de eerste auto’s beginnen te rijden. De jonge vrouw voor me kijkt even om.

Daarna lopen we achter elkaar, met vijftig meter afstand, over het slecht verlichte pad in het parkje tussen weg en woonwijk. Iets verderop kijkt ze om, en gaat ze sneller lopen. En dan doe ik iets waar ik jaren later, als ik voor het eerst bevriend raak met vrouwen, spijt van krijg. Ik ga ook ietsje sneller lopen. Om te kijken wat er gebeurd. Ze kijkt weer om en gaat nóg iets sneller lopen.

Pas vele jaren later hoorde ik in Paradiso van vriendinnen over de mannen die hen bij de borsten en billen grepen, mannen die ze mij niet eens wilden aanwijzen, omdat ze er niet nog meer gedoe over wilden. Nog veel later hoorde ik meisjes waar ik relaties mee had, dat ze dit soort dingen allemaal hadden meegemaakt. Ik hoorde van iemand die geen ‘metoo’ wilde schrijven dat er nooit zoiets met haar was gebeurd. ‘Oh ja, wel vier keer een man die aan het masturberen was, kijkend naar mij op straat of op het strand. Maar niks ernstigs dus.’ En nu, door #metoo weet ik nog meer over hoe enorm de dreiging kan zijn van mannen, in donkere steegjes of overdag, in half verlichte disco’s maar ook op het kantoor.

Misschien was ik toen toch niet helemaal achterlijk. Ik vertraag weer, vermoed toch wel dat ze het niet leuk vindt. Ik moet helaas wel dezelfde kant op als zij, met het pad mee naar links, langs kapotte lantaarnpalen. Naar rechts als ik in de buurt van de woning van mijn moeder kom, waar zij ook naar rechts ging. En dan loop ik naar de voordeur, doe open met mijn sleutel. Even kijk ik om, zie dat de jonge vrouw een huis aan de overkant in gaat en ook naar mij kijkt. Ik hoop dat ze opgelucht was, dacht: ‘oh die gast moest gewoon hier zijn, zat helemaal niet achter me aan.’

Nu weet ik dat dát moment minder belangrijk was dan het moment een paar minuten eerder, toen ik haar hart en haar pas liet versnellen door even uit nieuwsgierigheid sneller te gaan wandelen. Ik heb haar bang gemaakt van vijftig meter afstand. Ik zal er voor zorgen dat mijn kinderen weten dat dit een angst is waar veel vrouwen mee zitten. Ik zal ze uitleggen dat hun gedrag daar invloed op kan hebben, negatief of positief. Ik zal er voor zorgen dat ze minder onnozel zijn dan ik toen was (en dat is niet zo moeilijk). Hopelijk zullen meer ouders dit doen, dit uitleggen, en kunnen onze kinderen over dertig jaar terugkijken naar ons en zeggen: ‘onze ouders wisten dat nog niet toen ze jong waren. Net als opa en oma nog niet wisten dat je kinderen niet de hele tijd moet vertellen dat ze geweldig zijn, en onze overgrootouders niet wisten dat je kinderen niet moet slaan.’

Hopelijk worden we gezamenlijk slimmer, elke generatie weer.

Of op zijn minst minder dom.

Geef een reactie