De juf met ruim veertig jaar ervaring in Amsterdam West kijkt me aan over haar bril.
‘Hóe spel ik dat?’
Ik leg haar uit hoe je de naam van het meisje moet schrijven. Ze schudt haar hoofd. Vijfentwintig kinderen in de klas, twintig nationaliteiten, hele bijzondere namen.
‘Waarom heet er niemand meer gewoon Achmed,’ verzucht ze, en dan lacht ze.