Geplaatst op Geef een reactie

Hier en Nu

Het voelt onwerkelijk om hier te zitten, achter het raam in de koffiebar. Heel lang heb ik inwendig afgegeven op de mensen die achter een laptop zitten in een openbare gelegenheid. Posers en wannabee´s vond ik ze. Doen alsof ze interessant zijn met hun glimmende apparaten. Ga toch lekker thuis zitten!

Maar nu zit ik er ook, met mijn nieuwe laptop, die even onwennig voelt als een paar nieuwe schoenen. Na drie zinnen doen mijn polsen zeer van het vreemde toetsenbord, mijn stoel zit niet zo lekker als dat lelijke oude pianokrukje waar ik al tien jaar op zit, thuis. Maar thuis werkt het niet. Thuis werk ík niet. Thuis zit ik uren te gamen en te internetten tot ik mezelf eindelijk kan dwingen om aan de slag te gaan, thuis zie ik altijd nog die stapels met papieren die ik op moet ruimen, of het stof op de grond, de vlekjes op de koelkast die nodig eraf gepoetst moeten worden. Uiteindelijk schrijf ik wel, als het moet, of als ik een goede dag heb, of als er een hele harde deadline komt. Maar nooit genoeg, nooit snel genoeg, nooit goed genoeg.

Dit zou wel eens kunnen helpen, zitten achter mijn laptop waar mijn wasgoed niet in de buurt is, waar er geen films in de kast staan die ik echt nog moet kijken, waar civ4 en Empire TW niet geïnstalleerd zijn (wel patience, maar daar weet ik wel vanaf te blijven). Hier, naast die vent achter zijn laptop, die vast ook thuis niet tot rust kon komen, en die hier waarschijnlijk hele mooie dingen aan het maken is. Hier ga ik het proberen. Succes, ik.

Geef een reactie