Geplaatst op Geef een reactie

De Weddenschap

Hoe ik je moeder ontmoette? Dat is een beetje een gek verhaal. Ik was verliefd, op een andere vrouw, een meisje dat een paar maanden met me speelde en me toen dumpte. Dat maakte me zo verdrietig dat ik nergens zin meer in had, niet meer in school, niet meer in werk, niet meer in leuke dingen doen met mijn vrienden. Zij pikten dat niet, dat ik niets meer wilde, ze kwamen me elke week thuis ophalen, en namen me mee de stad in om leuke dingen te doen. Het hielp alleen niets, of we nu gingen poolen of voetballen, bier drinken of naar de film, niets kon me vrolijk maken.

Op een nacht liepen we over de Dam tussen de toeristen. Een van mijn vrienden, oom Leo was dat, duwde me naar een Spaanse toerist die door zijn vriendin op de foto werd gezet, voor het paleis. Leo zegt tegen dat meisje: ‘Take their picture!’, en ze deed het. Ik voelde me wel een beetje stom, en dacht nog dat die jongen boos zou worden, maar hij kon er om lachen. Zijn vriendin bood aan om de foto naar me te mailen, dus Leo gaf haar mijn emailadres.

Leo en ik hebben toen een weddenschap afgesloten. We zouden allebei proberen om bij zoveel mogelijk toeristen op de foto te gaan, en wie de meeste foto’s thuisgestuurd kreeg, in een maand, had gewonnen. En kreeg van de ander een fles whiskey ofzo, dat weet ik niet meer.

Dat was de eerste keer in maanden dat ik ècht plezier had. We renden van toerist naar toerist, klampten oude Amerikanen aan, bezopen Engelsen, Franse studentes, Italiaanse zakenmannen. En iedereen werkte mee! Iedereen vond het grappig, en iedereen beloofde om de foto’s te mailen. Ik heb ze nog op de computer staan, ik zal ze je nog wel laten zien. Om een uur of zes had ik er geen zin meer in. Toen kwam oom Leo ineens aanzetten met twee mooie Vlaamse meisjes, die nog niet in hun hotel konden. We hebben twee foto’s gemaakt, zijn met zijn vieren gaan ontbijten, naar het van Gogh geweest, hebben de hele tijd leuke gesprekken gevoerd, en toen… niets. De meisjes gingen naar hun hotel, wij werden naar huis gestuurd. Ik heb daarna nog veel aan haar gedacht, maar durfde niet verliefd te worden.

Pas na anderhalve maand, toen ik de weddenschap verloren had, kreeg ik onze foto binnen. Ze schreef, ja, je moeder, ze schreef dat ze de ochtend met mij niet kon vergeten. We zijn gaan mailen, bellen en op een dag kwam ze weer naar Amsterdam, voor een congres. Ik heb haar opgehaald van het station, heb haar niet naar het hotel gebracht maar naar mijn huis, en ze is nooit meer weg gegaan.

Ja, inderdaad, dat is de foto die op de schouw staat, ik met je moeder voor het Paleis. Zie je hoe we naar elkaar kijken? Misschien wisten het toen al.

Geef een reactie