Geplaatst op Geef een reactie

Boem

Haar jongste lakei, Edward, komt haar halen. Ze is bijzonder op hem gesteld. Als Edward haar naar die lelijke man heeft gebracht, stuurt ze hem op een overbodige missie die zijn leven zal redden.

Ik ben toch al 90, denk ze. Mijn zoon is aan de beurt om het stokje over te nemen. Misschien maakt hij er geen zootje van.

Dan lacht Elizabeth, een kakelende lach waarvan ze niet wist dat ze die in zich had. Ze weet nu al dat haar kleinkinderen haar de meest epische koningin ooit zullen noemen. Een moderne Bouddica. Daar doet ze het voor. Ze heeft toch al kanker, wat niemand weet. Met een grote knal afscheid nemen, iets èchts doen in plaats van al die symbolische onzin, dat wil ze graag. De vijand verslaan, net zoals al die dappere mensen dat deden in de Tweede Wereldoorlog.

Elizabeth doet de gordel met handgranaten om haar middel, haar grote bontmantel er overheen. Donald zal het nooit verwachten. De koningin van Engeland die met een bomgordel de president van de VS uitschakelt.

Kom maar hier Donald, dan pak ik jouw hand. Ik laat je nooit meer los.